Welnu, na het ontvangen zijner nieuwste opdracht, besloot herr Guyver zich hier met al zijn aandacht op te werpen. Hij begaf zich naar Afrika, alwaar deze top secret opdracht ten uitvoering gebracht moest worden! U vraagt zich nu natuurlijk af, lieve lezers, welk was deze opdracht dan? Welnu, dat kan ik helaas nu niet gaan verklappen, immers, dat zou de ontknoping van dit Abenteuer geheel ontwrichten. En dat wilt u natuurlijk net zo min als ik. Ja, de opdracht was zelfs zo top secret dat Mac zelf niet meer wist wat Pietje hem had toegespeeld. Zijn contactpersoon in Afrika zou hem verder helpen.

In Afrika aangekomen, ontwaardde hij zijn contactpersoon tussen de vele fans die hem op het vliegveld stonden op te wachten. Ai! Zoveel slachtvolk, en hij had zijn zakmesje moeten afgeven aan de piloot tijdens de vlucht! Welnu, de piloot had na de landing zijn brutaliteit wel moeten bekopen met zijn lever, maar daarbij was Mac zijn mesje in de piloot zijn abdomen blijven steken. Afijn, gelukkig heeft hij ook nog een tweede, hoewel korter, eksemplaar ervan, dus het zal behelpen worden, maar niet onmogelijk zijn om ‘te gaan ende vernietigen.’ Enfin, de fans hadden pech/geluk dat de slachter geen zin meer had. Hij voelde zich wat ongemakkelijk en onzeker, een vreemd gevoel waar hij nog niet eerder kennis mee had mogen maken. Waarom kon Piet nu niet zeggen wat de opdracht inhield? Hmm… of zou het iets met zijn verjaardag overmorgen te maken kunnen hebben? Neeeee, dan zou ik toch niet gans naar dit door Aids geinfecteerde land te hoeven reizen? Kortom, twijfels, twijfels, twijfels…

Zijn contactpersoon bleek een ongewoon ziek iemand; hij genoot ervan mensen te laten struikelen, zodat dezen onvrijwillig het aangezicht in kamelenderrie zouden dompelen. Mac mocht deze man direct, vanwege zijn uiterst slimme manier van aanpak. Ja, hij zou ervan genieten deze man van top tot teen open te snijden… Jahaa, want Mac was altijd erg nieuwsgierig of mensen nou ECHT wel van binnen allemaal hetzelfde zijn, zoals men pleegt te beweren. Tot nog toe stroken zijn bevindingen nog wel redelijk met het gezegde, echter uitzonderingen kunnen immer aanwezig zijn? En die bevestigen de regel, dus…

Ze pakten een auto en werden door een chauffeur naar een oase, omgeven door moerbeibomen (in Afrika? Ja, in Afrika!) gereden. Daar stapten zij uit en gingen in het gras zitten. Hier zou Mac ingelicht worden over de verdere missie. De chauffeur bleef in de auto zitten om de twee wat privacy te geven. Zwijgend zaten de twee tegenover elkaar. Totdat Mac de stilte doorbrak met een scherp: “En?” De man verzuchtte en sprak met droeve stem: “Ik wil je even laten weten dat je immer mijn grote voorbeeld en idool bent geweest en ik had je graag een keer de structuur van kamelenprut van dichtbij willen laten bestuderen, maar ik vrees dat… denk je nu echt dat het een ongeluk was dat het lemmet in de buik van die piloot is blijven steken? Zijt ge nu echt zoo stupide?” De man pakte zijn HK47 en……… slaakte een kreet van verbazing ende pijn! “GGGHHHAAAAGGG!!!!”

Mac had (uiteraard, dat kunnen alle helden) zijn verraad voorzien en stiekem zijn kleine mesje geopend. Vervolgens was hij in springstand gaan zitten en deponeerde hij juist op tijd het lemmet van dit kleine mesje in de man’s spreekvermogen! Bloed spoot aan alle kanten uit zijn (nieuwe) keelgaten en bedekte zowel Mac als de daar aanwezige moerbeibomen, zodat deze rood verkleurden (Voor de klassiek geschoolden onder ons: u weet nu ook wel dat de dode man stiekem van Mac heeft moeten houden, hein? Moerbeiboompjes plachten immers rood te kleuren bij dit soort drama’s…) en Mac een goede schutkleur gaven, zodat de chauffeur hem niet kon zien. Deze laatste was pienter genoeg om zijn meerdere te erkennen en snelde ervandoor in zijn brommobiel, latende Mac geheel in zijn eentje achter in het midden van de woestijn.